Η 'Αννυ Λούλου στο βραβευμένο θεατρικό έργο της Πηνελόπης Φιρτινίδου "Αντί Στεφάνου' στο θέατρο Παραμυθίας στις 22 Μαρτίου και ώρα 20.30

 

Άννυ Λούλου: Η Ενωση ενώ έχει σαν αφετηρία της το σινεμά, με πρωτοβουλία του επί δεκαετία προέδρου της Αλεξάνδρου Κακαβά έχει επεκταθεί σε όλους τους τομείς καλλιτεχνικής έκφρασης(θέατρο σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σενάριο και στίχο) με πανελλήνιους διαγωνισμούς κι άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες ανά τη χώρα.

Σ.Κ: Το συγκεκριμένο έργο σε τι αναφέρεται και που οφείλεται η βράβευσή του;

Α.Λ: Το συγκεκριμένο έργο, γραμμένο από τη Βεροιώτισσα Πηνελόπη Φιρτινίδου,αναφέρεται σε μιά σκοτεινή περίοδο της χώρας μας:τη χούντα,αλλά η πλοκή του τοποθετεί τους ήρωες του στην περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα το 2004.Βραβεύτηκε γιατί εκτός των πολύ καλών διαλόγων του, αναφέρεται σ αυτή την εποχή που βίωσε στο πετσί της μιά ολόκληρη γενιά κι ο θεατής πηγαίνει με το νου και την ψυχή του σε εκείνα τα βιώματα που έχουν σημαδέψει το λαό μας.


Σ.Κ: Δηλαδή οι ήρωες είναι όλοι πρώην αριστεροί;

Α.Λ: Ναι άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο,αλλά επίσης είναι και ένα έργο σχέσεων αφού βρήσκονται ξανά με αφορμή ένα θάνατο όλοι μαζί αυτοί οι συναγωνιστές και με αυτό το γεγονός αρχίζουν να αποκαλύπτονται πολλές άγνωστες πτυχές της ζωής τους.

Σ.Κ: Οπως;

Α.Λ: Οπως η κρυφή σχέση της μέχρι πρόσφατα συζύγου ενός από αυτούς με τον εκλιπόντα κι αυτό προκαλεί εντάσεις κι εξομολογήσεις ανάμεσα στο ζευγάρι που συναντιέται γιά πρώτη φορά μετά το χωρισμό του σε άυτή την εξόδιο ακολουθία.

Σ.Κ: .Ο δικός σας ρόλος;

Α.Λ: Είναι ακριβώς αυτής της συζύγου,η οποία υποτιμήθηκε και απατήθηκε και εν τέλει εγκαταλείφθηκε από τον πρώην άντρα της. Στην σκηνή αυτή που του εκφράζει τα παράπονα και γιά πρώτη φορά βρίσκει το κουράγιο να του τα ψάλει,νομίζω ότι όλες οι γυναίκες στο ακροατήριο θα βρούν κοινά σημεία και θα ταυτιστούν.


Σ.Κ: Και ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι εν τέλει τη στιγμή που διαδραματίζεται το έργο μας,τόσα χρόνια μετά τη χούντα;

Α.Λ: Είναι άνθρωποι όπως όλοι εμείς: ένας πανεπιστημιακός καθηγητής, ένας έμπορος, και ό εκλιπών ένας σπουδαίος ποιητής αριστερός, γνωστός στο πανελλήνιο κάποιος σαν το Ρίτσο ας πούμε.

 

Σ.Κ: Να πάμε σε λίγο πιο προσωπικές ερωτήσεις. Με το θέατρο πως και ασχοληθήκατε; Αυτό ήταν που θέλατε πάντα να κάνετε;

 

Α.Λ: Ηθελα να γίνω γιατρός και μάλιστα είχα δώσει και είχα περάσει Θεσ/νίκη.Μία εντελώς τυχαία συμμετοχή μου σε παράσταση του Κολλεγίου Αθηνών, που τότε ήταν αρρένων και είχα φίλους εκεί που με κάλεσαν άλλαξε την ρότα της ζωής μου!

 

Σ.Κ: Τι θυμάστε από την σχολή; Ποιά χρονιά θα θέλατε να επιστρέψετε πίσω;

 

Α.Λ: Τα χρόνια της σχολής ήταν σαν γιορτή τα θυμάμαι να είμαστε όλοι σε μιά συνεχή ευφορία σε μία μόνιμη χαρά. Με είχαν δε ως κωμική ηθοποιό μου έδιναν συνεχώς ρόλους σε κωμωδία γιατί ήμουν τρομερά αυθόρμητη. Αυτό βέβαια δεν συνάδει με την επαγγελματική πορεία μου όπου συνήθως δράματα έχω παίξει και νομίζω ότι έχει επηρεάσει σ αυτό η "Τιμή της αγάπης" σε ένα βαθμό.

 

 

Σ.Κ: Αγαπημένος δάσκαλος;

 

Α.Λ: Αγαπημένος μου δάσκαλος ήταν ο Γιώργος Λαζάνης, με πίστευε πολύ και νομίζω ότι κι εγώ ήμουν αγαπημένη του μαθήτρια.

 

 

 

Σ.Κ: Ένα τραγούδι που σας έρχεται τώρα στο μυαλό ποιο είναι για να κλείσουμε με αυτό;

 

Α.Λ: Το τραγούδι που μου έρχεται είναι αυτό που λέει:

Η ζωή προχωρά δυνατά και τραβάει γι άλλους γαλαξίες

Συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελλούς και τις αξίες..... 

 

Σ.Κ: Κλείνουμε λοιπόν με το τραγούδι "Η Ζωή" του Δημήτρη Μπάση και ελπίζω να ταξιδέψεις στους γαλαξίες που επιθυμείς. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύ όμορφη κουβέντα μας και καλή επιτυχία στα επόμενα σχέδιά σας